Wielu rodziców uważa, że ich obowiązek względem dzieci ogranicza się do zapewnienia im ubrania, wyżywienia, miejsca na ziemi i możliwości edukacji i na tym kończą się ich obowiązki względem potomków. Często to właśnie w takich domach dominuje przekonanie, że dziecko musi być mimo wszystko wdzięczne rodzicom i brak zadowolenia z tego, jak jest się wychowywanym jest natychmiast surowo karany. W domach tych, gdzie kara wypiera nagrodę trudno jest o zrównoważone wychowywanie dziecka a bardzo często to, jak dziecko przeżywa swoje pierwsze lata domowego życia, wpływa na jego późniejsze osiągnięcia i zachowania życiowe. W domu, gdzie nie używa się żadnych szczerych słów by porozmawiać o emocjach, dzieci nie zdobywają podstawowych narzędzi do okazywania własnych emocji. Jeśli miłość czy szacunek nie jest wyraźnie eksponowany w stosunkach międzyludzkich w domu, to dziecko nie nauczyły się tego. Wielu kwestii w szkole nie da się pokazać i wytłumaczyć – cały ciężar odpowiedzialności spada na rodziców.

Od momentu, kiedy nasze dziecko przychodzi na świat zajmujemy się jego wychowaniem. To bardzo poważne zadanie, którego nie możemy odkładać na później. Dzieci wychowujemy przez cały czas, całą dobę. Robimy to i rano i w nocy. Nie możemy wziąć sobie od tego zadania wolnego, nie możemy zrzucić odpowiedzialności na inną osobę. Wychowanie dziecka, dbanie o nie to także przygotowanie mu odpowiedniego kąta – pokoju, w którym będzie czuło się bezpiecznie, swobodnie. Taki pokój będzie traktowało jak swoje własne lokum, gdzie może trzymać swoje rzeczy – zabawki, książki, ubrania. Małe dziecko ma pokój zupełnie inny niż nastolatek. Pokój dla dziecko urządzają najczęściej rodzice – to oni malują, wybierają kolorystykę, kupują meble. Nastolatek ma już swoje zdanie, chce by jego pokój był urządzony tak, jak tego chce, gdzie będzie czuł się bezpiecznie, gdzie będzie zapraszał znajomych. Powinniśmy mu to umożliwić. Nastolatek nie jest w stanie sfinansować takich rzeczy jak remont i wyposażenie pokoju. To rodzice powinni pomóc.

Dziecko jak wiadomo ma bardzo słaby układ odpornościowy, dlatego też każdy z nas doskonale wie, ze niestety bardzo często choruje. jakie choroby dotykają takie małe dzieci? W pierwszej kolejności są to choroby górnych i dolnych dróg oddechowych. Jednakże na takie choroby choruje się przeważnie w każdym wieku, więc nie można im przypisać chorób dziecięcych. Nie można pominąć różnego rodzaju chorób zakaźnych, które występują głównie w wieku dziecięcym. Otóż w pierwszej kolejności należy wspomnieć o śwince, a także ospie czy różyczce. Te choroby przeważnie przechodzi się będąc dzieckiem, aczkolwiek zdarzają się osoby, które przechodzą tę chorobę w późniejszym wieku. Jednakże jeśli tylko dziecko zachoruje na którąś z tych chorób za dziecka to wówczas jest mało prawdopodobne, by nawrót choroby wystąpił w wieku późniejszym. Jednakże od jakiegoś czasu wprowadzono szczepionki przeciw tym chorobom i coraz rzadziej dzieci na nie chorują. I to jest bardzo dobre, bo te choroby są bardzo niebezpieczne.

Narkotyki są taką rzeczą, która bardzo nadweręża ciekawość dziecka. Oczywiście każdy z nas przestrzega dziecko przed ich działaniem, aczkolwiek jak wiadomo, zakazany owoc najlepiej smakuje każdemu, tak więc zdarza się, że wiele osób próbuje tego świństwa. Oczywiście jeśli spróbuje i powie, ze to nie dla niego, to nie jest to żadna zbrodnia, aczkolwiek jeśli próbuje i próbuje i ma ochotę próbować coraz więcej to już się pojawiają problemy. Tak być nie może i każdy rodzic powinien nauczyć się z tym walczyć, jednakże nie jest to łatwe, bo branie narkotyków jest to najgłupszy, najniebezpieczniejszy i najbardziej trudny nałóg do rzucenia. Wiadomo oczywiście, ze jeżeli ktoś ma dobrą wolę i silną wolę to szybko sobie z tym poradzi, aczkolwiek każdy z nas wie, że takich ludzi jest na świecie niestety bardzo mało i nic się na to niestety nie poradzi. Dlatego też jeśli nie musimy i nas do tego nie ciągnie to trzymajmy się od tego jak najdalej. Nie jest to nic dobrego i ważnego. .

W wieku przedszkolnym już u niektórych dzieci można zauważyć pierwsze symptomy mogące świadczyć o możliwości istnienia u dziecka dysleksji. Na tym etapie panie pracujące w przedszkolu, czyli panie przedszkolanki mogą zasugerować rodzicom konieczność przeprowadzenia badań w poradni psychologiczno-pedagogicznej pod katem dysleksji. W poradni zostaną zorganizowane co najmniej dwa spotkania, które odbędą się pod kątem badań tak pedagogicznego jak i psychologicznego. Niestety na takie badanie można czekać nawet kilka miesięcy. Diagnoza wydana przez ten ośrodek jest opinia psychologiczno – pedagogiczna, która nie tylko daje rozpoznanie, ale również mówi w jaki sposób z dzieckiem należy pracować, aby zniwelować ten problem. Pracę tę należy wykonywać zarówno w szkole jak i w domu. U młodszych dzieci można zdiagnozować jedynie ryzyko wystąpienia dysleksji, bowiem ją sama można zdiagnozować nie wcześniej niż około dziesiątego roku życia. Po dwóch latach pracy, czyli ćwiczeń dziecka w domu, szkole lub poradni i powtórnym badaniu można potwierdzić tę diagnozę lub też nie.