To zdecydowanie coś więcej niż budynek. To drzwi przez, które przechodzą rodzice, dzieci, przyjaciele. To podłoga, na której bawią się dzieci, raczkuje osesek, dziadek stuka laską. To łazienka, gdzie gorąca woda zmywa zmęczenie i przywraca siły. To kuchnia, w której posiłki to siadanie wspólnie przy wielkim stole, wymienianie się historiami z całego dnia, opowiadanie żartów i smutnych historii; to zapachy, które przyciągają domowników. Przy tym stole spędza się święta i przyjmuje rodzinę. Znajomi stukają w niego kubkami. Dom to sypialnia, gdzie sen przychodzi łatwo i z wdzięcznością, gdzie regały książek uginają się od ulubionych pozycji. To pokoje dziecinne, w których potomek ma swoją kryjówkę, pieczarę, gdzie rozrzucone zabawki po zaśnięciu magicznie znów są na odpowiednim miejscu, gdzie wieczorna ciszę przerywa tylko szept rodzica czytającego bajkę, a w szafach i pod łóżkami nie ma potworów, które nie bałyby się dzielnego taty. Ten dom to pokój nastolatka ponaklejany plakatami, z rozrzuconymi ubraniami na podłodze i plecakiem w rogu pokoju. W tym pokoju odbywają się poważne rozmowy z rodzicami, mniej poważne z koleżanką przez telefon. Poduszka w tym pokoju tłumni często piski, płacz lub frustrację i zna imiona wszystkich ładnych dziewczyn lub chłopaków ze szkoły. Dom to salon – centrum rodziny z wielkim telewizorem i godzinami spędzonymi przed nim. Tam rodzina się zbiera by śmiać się z komedii i płakać do dramatów. Poważnie w milczeniu oglądać problematyczne dokumenty i krzyczeć z emocji przy meczu. Dom marzeń to ośrodek świata jakiegoś człowieka.
