Każda praca podejmowana w zaciszu laboratorium to zajęcie, które należy wykonywać w skupieniu. Przeprowadzanie reakcji chemicznych wymaga uważnego dobierania składników i zapewniania całemu procesowi warunków, które będą sprzyjały pomyślnemu przeprowadzeniu zamierzonego działania. Żeby praca przebiegała sprawnie i bez zakłóceń, na podorędziu każdego pracownika takiej przestrzeni znajduje się szereg naczyń laboratoryjnych i specjalnych urządzeń. Wśród owych naczyń znajdują się między innymi bardzo specyficznie ukształtowane pojemniki.
Kolby miarowe i ich przeznaczenie
Mianem kolby określa się naczynie o dość charakterystycznym kształcie: to pojemnik, który swoją imponującą wysokość zawdzięcza przede wszystkim dość długiej i wąskiej szyjce, przypominającej nieco probówkę. Zmierzając ku dołowi, szyjka rozszerza się jednak, przybierając właśnie kształt kulistej kolby, spłaszczonej u podstawy – dzięki temu naczynie może stabilnie stać na blacie. Z kolei wylot szyjki, czyli szczytowa część kolby, może być opatrzona odpowiednią nakrętką lub korkiem, co należycie zabezpieczy wylanie się zawartości naczynia. Kolby miarowe mogą być sporządzone z różnych materiałów: zarówno ze szkła, jak też syntetycznego polipropylenu lub tworzywa PMP, które zapewniają podobną przejrzystość ścianek naczynia. Oczywiście kolby mogą osiągać różne rozmiary: taki specyficzny pojemnik może maksymalnie pomieścić płyn o objętości od 25 do 1000 mililitrów.
Zasadność istnienia kolb można wyjaśnić na kilka sposobów. Świetnie nadają się do choćby niedługiego przechowywania płynnych substancji, jednak największą użyteczność zdradzają jako miejsca przeprowadzania prostych reakcji chemicznych. W takim naczyniu można bowiem z powodzeniem otrzymać tak zwany roztwór mianowany, czyli odznaczający się bardzo precyzyjnym stężeniem.
Przeprowadzanie takich działań wiąże się z umieszczaniem we wnętrzu kolby ciał stałych lub mocno stężonych płynów oraz odpowiednich rozpuszczalników. W całej procedurze mogą pomagać inne drobne sprzęty laboratoryjne, takie jak pipeta czy lejek. Zamknięcie wylotu szyjki okazuje się praktyczne także wówczas, gdy mieszanina wymaga potrząśnięcia, by substraty reakcji właściwie się połączyły.
